Ταξιδεύοντας από Σύρο προς τον Πειραιά, ένας μπαμπάς με τα παιδιά του κάθονται στο διπλανό κάθισμα. Όταν ξεκινάει να μου διηγείται την παρακάτω ιστορία.

Ερχόμαστε στη Σύρο κάθε χρόνο, έχουμε δικό μας  σπίτι στο νησί. Έχω δυο γιους τον Αλέξανδρο και τον Αντώνη  και οι δυο λατρεύουν τη θάλασσα και τρελαίνονται για το κολύμπι. Oι αγαπημένες μας παραλίες είναι ο Γαλησσάς και το Κίνι.

Mία μέρα στην επιστροφή από το απογευματινό μπάνιο μας ακούω το μικρό γιο μου να φωνάζει:

 -Μπαμπάαα μπαμπάααα κοίτα, ένας γάιδαρος!

Τότε ο μεγάλος μου γιος, του απαντάει γελώντας.

- Πρώτη φορά βλέπω γάιδαρο με κέρατα!

Σταμάτησα και εγώ το αυτοκίνητο, κοιτούσα ξανακοιτούσα αλλά αυτό που έβλεπα ήταν μια αγελάδα να βόσκει  κάτι λιγοστά χόρτα που είχαν απομείνει στο χωράφι!

-Είμαι από τους τυχερούς που καταφέρνω έστω  δεκαπέντε μέρες το χρόνο να προσφέρω στα παιδιά μου εμπειρίες και εικόνες  από τα ζώα, τη θάλασσα και το βουνό.

Τα περισσότερα παιδιά στην επαρχία μεγαλώνουν με καθημερινές εικόνες από τα ζώα, τα φυτά και τη θάλασσα αποκομίζοντας εμπειρίες μέσα από τις καθημερινές τους δραστηριότητες.

Σε αντίθεση με τα δικά μας τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις έχοντας καθημερινές εικόνες από αυτοκίνητα, λεωφορεία και τρένα.

Η έλλειψη αυτής τη επαφής με τη φύση εκδηλώνεται αρκετές φορές με το φόβο προς τα ζώα ή ακόμη και με τη θάλασσα.

 ‘’Το πλοίο έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά, παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να αποβιβαστούν από τα γκαράζ….’’

Καλή και σύντομη επιστροφή ξανά στο νησί, τους ευχήθηκα!